Eerste week na de bevalling

Na een lange zwangerschap van 42 weken was ik er echt aan toe om te gaan bevallen. Je kent het wel je wilt zo graag maar de weeën laten op zich wachten. Elke dag denk je bij iedere harde buik, is dit het? Ik had  al ruim 3 weken last van voorweeen en had wel ontsluiting maar niet voldoende. Op de laatste dag zat ik er zo doorheen dat ik niet meer wou praten, ik was alleen maar boos en gefrustreerd. Waarom kunnen andere vrouwen wel 123 bevallen en moet ik 3 weken lang voorweeen hebben. De zeurende pijn in mijn onderbuik en rug werd me te veel. Geirriteerd ging ik de huishoudelijke taken uitvoeren, koken voor mijn vriend en een serie kijken op de laptop. Later die avond dacht ik dat mijn vliezen gebroken waren, ik voelen en natuurlijk weer niets.
Nog bozer ging ik liggen in de kamer en proberen te slapen. pas toen mijn vriend om 4 uur in de nacht ging liggen dacht ik te kunnen slapen, maar een half uur later werd ik gewekt door een helse pijn. Ik maakte mijn vriend wakker en zei dat ik een wee had. Hij vroeg nog is dit echt of kan ik verder slapen? ''Je kan gewoon verder slapen, ik denk dat dit gewoon weer  een voorwee is''. Zei ik nog.
Maar dat was het niet de hevige pijn in mijn onderbuik en rug werd alsmaar erger en ik kreeg opeens het gevoel dat ik heel nodig naar de wc moest. Mijn schoonzus had me verteld dat zodra ik weeën kreeg ik moest gaan douchen zodat de weeën verder op gang zouden komen en het proces sneller zou verlopen, de weeën zouden wel erger worden maar het zou ook verlichtend zijn. Dus ik ging onder de douche staan.
Dit was niet normaal die pijn. Ik kon alleen maar schreeuwen en gillen van de pijn en paniek. Dit was niet wat ze mij hadden verteld. Mij werd verteld dat je een langzame opbouw van weeën hebt, dat het in het begin niet zoveel pijn zou doen en je gewoon een film kon gaan kijken om af te leiden. Dit voelde zeker niet licht. Ik had het gevoel dat iets uit me moest komen en het niet gestopt wou worden in het proces. Gelukkig kwam de verloskundige binnen een uur, ik denk dat ik nog nooit zo blij was om iemand te zien. Het feit dat ik naakt in de slaapkamer stond weerhield me niet van de drang om haar te knuffelen, toch gaf ik slechts een hand en probeerde een manier te vinden om de volgende wee op te vangen. Gillend en huilend leek ik een spartelende vis op het droge. Geen een houding kon de pijn verzachten.
Ik moest me rustig houden zodat ik getoucheerd kon worden, 9 cm, ik was er al! Nog even het vruchtwater eruit duwen en ik mocht persen. Op dit moment probeerde ik alleen te luisteren naar wat deze vrouw mij zei. Stoppen wanneer ik moest stoppen en persen wanneer ik mocht persen. En ja hoor, 3 minuten later was ook ik dan eindelijk bevallen. Wat een opluchting.
Het is waar, ik geloof dat elke moeder kan meepraten, na de bevalling voel je de pijn niet meer. Je houd je kindje in je armen en alles is goed op dat moment.

De aankomende dagen denk je rust te krijgen, maar nee! Bezoek, kraamhulp, darmkrampjes, naweeën  stuwing en tepelkloven. En dan kijk je in de spiegel terwijl je naakt staat en je ziet een groot stuk los vel daar waar je buik hoort te zitten. Ben ik dat? Mijn mooie strakke buik is verandert in een leeggelopen ballon vol striemen. Het is niet meer bruin en gaaf, nee het is donker bijna zwart. Positief blijven, dit is maar voor even.
Ik, nog steeds verliefd op mijn kindje en verbaasd over hoe mooi hij is, geef netjes elke dag borst. Ik gaf al melk tijdens 25 weken zwangerschap en wist dat het goed zou zitten met de borstvoeding. Het normale borstbeleid is: geef zolang je kind erom vraagt, hierdoor zal de stuwing minder worden. Dames met overproductie let op! Je stuwing zal alleen maar erger worden. Dit wist ik niet. Ik heb een week rond gelopen met stuwing grote pijnlijke opgezette borsten vol met melk. Tot ik maar op internet ging zoeken hoe ik die stuwing weg kon krijgen. Strak om de 3 uur voeden niet eerder. En gelukkig was de stuwing de volgende dag opvallend minder geworden. Na de 2 dagen helemaal weg.
Door borstvoeding val je af, dat is waar. Na 3 dagen waren mijn benen een klein beetje afgevallen en was mijn buik al wat minder. Maar nog steeds was ik een opgeblazen en niet tevreden met de persoon die ik in de spiegel zag. Het is leuk hoor een kindje krijgen, maar niemand moet mij komen uitleggen dat je zo verliefd bent dat het je niks kan schelen met hoe je eruit ziet. Dat je het niet erg vind dat je nooit meer hetzelfde zal zijn. Of dat je niet in de spiegel kijkt en denkt: my god, ben ik dat.
Ik geloof dat iedereen wel in de spiegel kijkt en niet blij is met wat ze zien, vooral de eerste paar dagen na de bevalling. Ook ik dus. Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder die me heeft geholpen mijn buik te binden zoals wij dat doen in onze cultuur. Met een lange doek wikkelde zij mijn buik elke dag strak in. Na de eerste dag toen ik mijn band mocht afdoen zag ik mijn buik is weer plat. Chubby maar plat. Dus kreeg ik de motivatie om verder te binden, hoe vermoeiend het hele proces ook was.
Na een week moest ik ook op heet water met kruiden gaan zitten en me lichaam baden met speciale kruiden. Dit zodat het zwangerschapsmasker dat in mijn lichaam zat eruit zou gaan en mijn lichaam van binnen en buiten gereinigd werd. Heerlijk vond ik het in het begin. Maar om het 3 maanden vol te houden is wel een beetje zwaar, je moet beseffen dat je niet meer gewoon mag douchen en dat je drie maanden lang hulp nodig hebt met baden.
Ik was vaak moe in het begin omdat je hele ritme omgegooid wordt, 's nachts wakker bent om je kind te voeden en overdag bezoek en kraamhulp krijgt. Dus als ik in de avond hulp kreeg was ik zo moe dat ik er geen zin in had. Maar het moet nou eenmaal.
Wie mooi wilt zijn moet pijn leiden werd mij verteld.
Ja, het is een lang en pijnlijk proces maar ik was er klaar voor. Misschien zou het helpen, misschien bestaat er dan toch echt een wonder middel dat je dunner maakt na je bevalling dan voor je bevalling. Ik zal het wel zien. Ik laat het je weten. ;-)